Tocht met zeilschip De Noorderlicht.

Vrijdag 9 september

Vanmorgen zijn we naar een satellietstation gegaan, waar we een uitleg kregen over de organisatie, waar de stations staan op de wereld en wat de nieuwste ontwikkelingen zijn. Momenteel zijn ze bezig met een nieuw systeem, waarbij er sneller hulpsignalen gestuurd kunnen worden, maar waar ook een reactie teruggestuurd kan worden. Het was heel interessant, maar ook het uitzicht was prachtig en surrealistisch! De route ernaartoe was spectaculair, vooral toen we 5-10 belugas zagen. Ondanks de vele haarspeldbochten genoten we van het uitzicht. Op de weg terug zijn we ook nog even gestopt bij de ingang van de zaadopslag. Op deze (neutrale) plek worden tal van zaden bewaard om te voorkomen dat gewassen bij (nucleaire) rampen verloren gaan.

Daarna hadden we een laatste lunch in onze Guesthouse en de mogelijkheid om voor het laatst te internetten. De middag hebben we doorgebracht met fotograferen en winkelen tot we om 17.00 uur op ons zeilschip konden inschepen. Dat was best wel een beetje spannend, want hij lijkt niet zo groot.

Na 5 uur varen zijn we voor anker gegaan voor de nacht op een prachtig plekje met een heel mooi uitzicht. De bemanning van de Noorderlicht is Nederlands en het eten was heerlijk! Natuurlijk kregen we eerst een rampenoefening voor we echt op weg gingen. De ruimte op het schip viel uiteindelijk mee en het slapen bleek, na al die (frisse) buitenlucht, niet moeilijk!

Zaterdag 10 september 

Na een uitgebreid ontbijt was het tijd voor de eerste “ landing”. Via een touwladder moesten we in een kleine zodiak boot stappen. Met 5 personen en alle fotoapparatuur kon het net. Het uitstappen vergde ook enige vaardigheid. Eerst schoven we naar de voorkant, toen zwiepten we de benen over de rand en daarna stapten we het water in. Fluitje van een cent! Wat wel even wennen was, was dat we in het zicht van de gids Sarah moesten blijven. Die ging op een hoger punt staan en speurde de omgeving af naar ijsberen. Maar ze wilde ons allemaal wel kunnen zien.

De Ymerbukta was onze eerste fotostop. Een mooie gletsjer waar tot onze grote vreugde een “ bearded seal” af en toe zijn koppie omhoog stak uit het water. Van de gletsjer braken af en toe stukken af, maar het viel niet mee om dat helemaal op de foto te krijgen. De tijd ging weer veel te snel, 2,5 uur later moesten we weer terug aan boord. Voor we doorvoeren naar het volgende punt gingen we eerst nog met het schip dichter naar de gletsjer. Met het zonnetje erbij was het gewoon top! En warempel, daar was onze zeehond weer. Nu zwom hij rond de boot en wie keek nu naar wie?Waarschijnlijk was dit de meest gefotografeerde zeehond van Spitsbergen.

Het eten aan boord was ontzettend goed, daar klom je graag weer voor aan boord. Na de lunch gingen we aan land bij  de Alhornet. Een berg waarop een oude jagershut stond, met een toendra landschap met rendieren en een prachtig uitzicht op de fjord. De rendieren waren prachtig omdat ze in het juiste licht stonden. Twee hielden voor ons ook nog een schijngevecht, er zijn genoeg foto’s gemaakt om uit te zoeken.

Hierna verlieten we de Isfjorden om via een stukje buitenzee de Recherchefjorden in te varen. Dat was best wel beweeglijk. Omdat je zeeziekte voor moet zijn, heb ik toch maar een tabletje ingenomen. Of dit overbodig was of niet blijft de vraag, ik heb in ieder geval nergens last van gehad terwijl sommigen, toch wel wat misselijk werden. 

Zondag 11 september

Vanmorgen rond 2 uur gingen we voor anker in Recherchefjorden. Toen we opstonden bleek dat we weer op een prachtige plek lagen, het zonnetje kleurde de bergen roodbruin en de sneeuwtoppen maakten het plaatje af. Wel was het frisjes, het water op het dek was een beetje ijzig. Na het ontbijt was het weer tijd voor een landing, bij een prachtige gletsjer met een meer vol met ijsbrokken. Op een van die plateau’s lag een baardrob lekker te zonnen. Zijn vacht droogde wit op, prachtig. Na de lunch gingen we nog een stukje varen voor de volgende landing en ineens werd de bel geluid. Er was een ijsbeer gespot. Vlug naar de hut gerend, teletoeter op de camera gezet, dikke jas aangetrokken en me vlug naar het dek gehaast. De schipper wees naar een hoopje wit en volgens hem was dat een ijsbeer. De afstand was best ver en helaas was het te ondiep om dichterbij te varen. Maar met een lens van 400mm en flink inzoomen op de camera zagen we dat hij gelijk had. Het was een forse ijsbeer. En een stukje verder zagen we ook iets wits. Dat bleek dus een moeder met twee jong te zijn. Oké, fototechnisch waren het niet de beste foto’s, maar ik heb mijn eerste ijsberen gezien in hun natuurlijke omgeving en daarom is mijn reis nu helemaal geslaagd.

Daarna gingen we naar Kapp Toscane, oftewel de Beluga Bay. Hier werden vroeger de gevangen belugas verwerkt en al wat overbleef waren hun botten, heel veel botten. Daar wordt je wel een beetje stil van. Daarna werden de zeilen gehesen en voor het eerst zeilden we naar onze volgende bestemming. Gladjes gleden we door het water, ik ga er nog van houden!

Maandag 12 september

Er was best wel wat onderstroming in de baai waar wij voor anker lagen en daardoor schommelde het schip nog al wat. Maar wat was dat heerlijk, lekker wiegend wakker worden. Na het ontbijt bezochten we Midterhuken, een kleine baai met prachtige uitzichten en mooie spiegelingen in het water. Daarna gingen we met het schip een stukje varen langs mooie rotswanden. Maar aan de andere kant was ook wat moois. Er zwommen een aantal belugas langs het schip, genieten! Vervolgens voerden we door naar een enorme gletsjer met aan weerskanten prachtige bergen. Pffff, als ik maar geen fotokaartjes te kort kom, het is hier zo prachtig, stil en sereen. En met een lekker zonnetje is het leven goed.

Dinsdag 13 september

Vanmorgen zijn we geland op Akeloya, het gebied waar we gisteren een ijsbeer zagen. Maar met onze gids Sarah, die een alarmpistool bij zich heeft om potentieel ongenode gasten af te schrikken, en voor noodgeval nog een geweer heeft, konden wij weer rustig aan de slag met het fotograferen van mooie plekjes. Eerst zat er een jager (vogel) op een hele mooie plek, daarna zagen we 4 rendieren, altijd leuk om te proberen ze goed vast te leggen. Er kwam ook een poolvosje kijken, maar wel op (zeer) grote afstand. Goed genoeg om op de foto te krijgen, maar daar is ook alles mee gezegd. Dit neemt niet weg dat we ook zonder deze te fotograferen genoten van het spierwitte snelle beestje en van de prachtige omgeving. 

Na weer een voortreffelijke lunch werd de bel geluid. Er was een walvis gespot. Het bleken twee vinvissen te zijn. Daarna vervolgden we de 10 uur durende tocht met zowel zeil als motor met als einddoel voor vandaag Barentsburg. Rond 20.30 uur bereikten we dit kleine mijnstadje.

Woensdag 14 september

Voor het eerst stonden we op met regen. En dat werd niet minder toen we na het ontbijt Barentsburg zouden gaan verkennen. Hierdoor werd het troosteloze dorpje nog troostelozer. Dit dorpje was ooit gesticht door twee Noren. Daarna namen de Nederlanders dit gehucht over en vervolgens kwam het in handen van de Russen en dat is ook zo gebleven. Sommige gebouwen zijn helemaal vervallen, andere gebouwen zijn vrij nieuw. Na twee uur rondgelopen te hebben in regenkleding die gelukkig wel doen waar ze voor bestemd is, gingen we weer terug aan boord. We vervolgden onze route naar Skansbukta. De zeilen werden gehesen en we hadden er behoorlijk de vaart in. Onderweg zwom volgens een van de medereizigers een dolfijn even mee met de boot, maar te kort om door mij te zien, laat staan te fotograferen. Toen we bij onze bestemming voor die dag aankwamen regende het helaas nog steeds. Toch zijn we geland en hebben we de half vergane boot, de mijn en het huisje gefotografeerd. De tocht met de zodiak terug naar ons schip was ook gaaf. Gelukkig zaten we al in de regenpakken, want we voeren tegen de golven in en dan komt er nog wel eens water aan boord. Die avond hebben we nog naar een film van Nikita gekeken, een man uit Rusland die een jaar lang de ijsberen volgde. We hebben nog een dag om een ijsbeer te spotten die op foto-afstand zijn ding wil doen. Maar mocht dat niet gebeuren, dan ben ik nog steeds heel blij met de 5 ijsberen die we gezien hebben en is dit een onvergetelijk reis geworden.

Donderdag 15 september

Deze morgen vertrokken we al vroeg, om 7.00 uur zodat we twee uur later bij de laatste landingsplaats van deze reis aankwamen. We bezochten Nordenskjoldbreen, een prachtige gletsjer waar we met wat klim- en klauterwerk tot aan de rand konden komen. Telkens als je een stukje verder liep, veranderden de vorm en structuur van de gletsjer. Als het zonnetje dan af en toe door de wolken scheen, had je weer een totaal ander beeld. We moesten wel heel dicht bij onze gids blijven, op deze plek waren de laatste tijd veel ijsberen gespot. Aan de ene kant hoopte je een ijsbeer goed op de foto te krijgen, aan de andere kant was deze plek te mooi om spoorslags te verlaten. De tocht met de zodiac was weer niet saai. Veel wind en hoge golven, maar ik heb het droog weten te houden. 

De rest van de middag voer het schip terug naar Longyearbyen, met prachtige uitzichten en een laatste blik op Pyramiden. Rond 18.15 uur kwamen wij aan op onze eindbestemming. Helaas kwam er een einde aan deze fantastische trip. En om het afscheid nog moeilijker te maken had de crew een candlelight diner verzorgd. Het eten was gedurende de hele week echt weergaloos goed. Wat zal het tegenvallen om zelf weer in de keuken te moeten staan. 

Deze reis is met stip op nummer 1 gekomen van de mooiste reizen die ik heb meegemaakt. Sorry Alaska, je bent een plaatsje gezakt. De rust, de leegte, de landschappen zal ik heel erg gaan missen, maar wie weet kom ik nog een keer terug. Iedereen die overweegt Spitsbergen te bezoeken raad ik zeker aan te kijken of je dit kan doen met De Noorderlicht. Het zeilen is heerlijk, de bemanning is meer dan vriendelijk en behulpzaam en het is magisch om zeilend de landschappen voorbij te zien glijden. Het was echt enorm top!!!!!